|
Czynne wulkany: Láscar, Lastarria, Cerro Llullaillaco Na początek po przyjeździe do San Pedro de Atacama musieliśmy zaaklimatyzować się do wysokości. Mieliśmy w planach m.in. gejzery El Tatio (na wysokości 4300 m) oraz wypad do obserwatorium ALMA (wysokości 5000 m n.p.m.). Należało zatem przygotować się kondycyjnie. Samo San Pedro de Atacama leży wysoko, więc już mieliśmy dobry poziom startowy. Zatem na "rekonesansowy" wypad w góry wybraliśmy trasę prowadzącą wokół wulkanu Cerro Tumisa (5585 m n.p.m.). Drogą nr 27 na południe, dalej B-357 i powrót drogą B-365 (pomiędzy Cerro Tumisa i Cerro Lena/Lejía) do miejscowości San Francisco i Iglesia Socaire. I, jak starczy czasu, na solanki. Wszystko wydawało się proste i bez niespodzianek. Po drodze czkały na nas widoki na wulkan Volcán Láscar (o
wysokości 5592 m n.p.m.; w latach 2005-06 miały tu miejsce potężne erupcje, kolumny popiołu
wznosiły się nawet na wysokość 10 km! ostatnie erupcje z 2015 roku osiągnęły tylko 2,5 km, do dziś
utrzymuję się tam spora aktywność). W okolicy wznosiły się jeszcze: Volcán Simba (5856 m n.p.m.),
szczyty Cerro Chiliques (5778 m n.p.m.), Cerro Lejía (5777 m n.p.m.). Planowaliśmy
dojechać do jeziora Laguna Lejía, a może nawet do młodego wulkanu Cerro Obero. Już w Polsce zaplanowaliśmy, że pojedziemy zobaczyć PRAWDZIWE WULKANY
- takie co kopcą |
|||
|
|
|||
Droga B-357 prowadzi w kierunku wulkanu Lascar. Po prawej wulkanu Cerro Tumisa (5585 m n.p.m.) |
Aktywny wulkan Lascar (Láscar); a po lewej za nim wulkan Simba/Aguas Calienties, 5900 m n.p.m.) |
||
|
|
|
Szalenie fotogeniczny |
|
|
Widoki zapierają dech w piersiach, wysokość też |
Masyw Cerro Tumisa |
|
|
Od wulkanu dzieli nas bagatela 10 km |
Widok w kierunku zachodnim na Salar de Atacama |
Będziemy się wspinać wyżej |
|
Magia |
|
|
Lokalna flora i fauna |
Flora... |
...i fauna |
|
|
Kaktusy |
|
|
Jedyny raz kiedy widzieliśmy w Chile prawdziwe lamy! Te tu to
strojnisie |
|
One wiedziały, że się w coś wkręcamy i patrzyły na nas z
politowaniem |
|
|
Laguna Lejia (Laguna Lejía) |
Masyw Cerro Tumisa (Azutrero Tumisa) - widok od południowego wschodu |
|
|
Cerro del Abra |
Droga B-357 do Laguna Lejía |
Po prawej Laguna Lejía do której zamierzaliśmy dojechać |
Jezioro Laguna Lejía w pełnej krasie. Niestety nie dojechaliśmy do niego |
Po lewej Cerro Lejía, a za nim Cerro Chiliques |
Sweetfocia z Cerro Lejía i Cerro Chiliques |
|
|
Od lewej: Cerro Aguas Calientes i Cerro Acamarachi |
|
Żegnamy Cerro Tumisa i Cerro del Abra |
|
|
Niebezpieczna droga B-365! |
Wracamy drogą B-357 i dalej B-365 |
B-365 w dół do San Francisco |
|
Początek zapowiadał się widowiskowo |
Na filmie widać, że droga powinna być oznakowana jako niebezpieczna! Najedliśmy się trochę strachu. Na wysokości 3800 m i daleko od drogi. |
Od strony drogi 23 rzut oka na masyw Cerro Tumisa i Cerro Lejía |
Dojechaliśmy szczęśliwie do Iglesia Socaire |
|
Droga powrotna B-365 okazała się mało przejezdna! |
|||
|
Czynne wulkany: Lastarria, Cerro Llullaillaco |
|||
|
Nie mieliśmy szczęścia i nie widzieliśmy aktywności na wulkanie Lascar. Ale w planach było, by później w drodze do La Serena na zaćmienie, zatrzymać się na nocleg w Taltal, a stamtąd pojechać pod granicę z Argentyną i zobaczyć dwa inne aktywne wulkany: Lastarria (5697 m n.p.m.) oraz Cerro Llullaillaco (6730 m n.p.m., najwyższy na Ziemi czynny stratowulkan)! Wczesnym rankiem wyjechaliśmy z Taltal w kierunku granicy argentyńskiej. Cel - jezioro Laguna de la Azufrera (leżące na wysokości 4237 m n.p.m.) i wznoszący się obok czynny wulkan Lastarria. Po zatankowaniu na samotnej stacji COPEC (z restauran Aguas Verde z przepysznym jedzeniem) przy Ruta 5, zjechaliśmy w szutrową B-885. Do przejechania było ponad 150 km, ale po drodze czekało nas mnóstwo atrakcji. |
|||
|
Pokonaliśmy blisko 130 km pustyni i dojechaliśmy do Salar de Pajonales (3537 m n.p.m.) |
Krajobrazy zmieniały się jak w kalejdoskopie |
Jeszcze kilka kilometrów i wjedziemy na Salar de Pajonales |
|
Jasna sól po horyzont... |
...aż trudno patrzeć |
Lecz nie jest to sól spożywcza, raczej boraks i sole wapniowe |
W drodze powrotnej. Widok na Salar de Pajonales i Cerro Plomo od północnego wchodu |
|
Na pamiątkę |
||
|
|
|||
|
Cerro de la Pena (5235 m n.p.m.) |
Olbrzymi masyw Cerro de la Pena |
|
|
Masyw królował na horyzoncie |
|
Co tu się działo przed tysiącami lat?! |
|
Ależ muszą się tam roztaczać widoki na okolicę... |
|
...i do wnętrza góry? |
|
|
Widać go było zewsząd |
|
|
|
|
|||
|
Kolejny etap: jezioro Salar de Aguas Calientes (3676 m n.p.m.) |
155 kilometr drogi |
Daleko na horyzoncie widać stratowulkan Cerro Llullaillaco |
|
Cordón Aguas Calientes |
|
Masyw Cerro Aguas Calientes |
Bezskutecznie wypatrywaliśmy flamingów. Pewnie zimują w Peru |
W tle Cerros del León |
|
Chmury zahaczyły o szczyt wulkanu Lastarria |
Pogoda nie dopisała... |
...ale ta gra świateł i cieni! |
Gdyby była lepsza pogoda to wyeksponowałby tę eksplozję kolorów?! |
Najwyższy na Ziemi czynny stratowulkan Cerro Llullaillaco
(ten w chmurach po lewej |
Daleko widać dymiący wulkan Lastarria, główny cel naszej podróży |
|
|
|||
|
Wulkan Lastarria widoczny był już z daleka. Wznosiły się
nad nim chmury, a na zboczach widoczne były pola dymiących siarkowych oparów. Najbardziej rozległe
pole siarkowych gejzerów leży na zboczu na wysokości ponad 5000 m! Natomiast kilka mniejszych (sic!)
gejzerów leży w pobliżu szczytu. Już z daleka widać było, że formacja jest olbrzymia i iście
diaboliczna. Cały czas jak jechaliśmy robiliśmy zdjęcia tego piekła Niestety nie dotarliśmy tam. Było już późno, pogoda też nie sprzyjała podziwianiu widoków oraz dziewczyny trochę się przestraszyły. Byliśmy ponad 150 km od głównej drogi - od jakiejkolwiek drogi! Na totalnym pustkowiu i jednym samochodem. Szutrowa droga była, ale momentami słabo przejezdna. Więc zapadła decyzja, że może następnym razem, ale teraz wracamy.
|
|||
|
Wulkan Lastarria |
|
Wrota piekieł! |
|
Robi wrażenie! |
|
Ależ się tam kotłuje?! |
|
Kiedyś tam podjedziemy |
Z tej perspektywy też wygląda imponująco |
|
W drodze powrotnej co i raz zerkaliśmy w tył... |
|
|
|||
Może do kosmicznego wulkanu Lastarria nie dotarliśmy, ale widoki po drodze zapierały dech w piersiach |
Paleta barw była tak bogata, że czasami wariował balans bieli w
aparatach |
|
Na horyzoncie wulkan Cerro del Azufre (przed nim niższy Cerro Plomo) |
Panorama na Salar de Pajonales oraz majestatyczny Cerro del Azufre |
Przebijające się przez chmury Słońce wyczarowywało kolory pustyni! |
Szmat drogi powrotnej przed nami. Na horyzoncie wulkany Cerro Quebrado i Cerro del Azufre |
Byliśmy, widzieliśmy, ...nie zdobyliśmy |
|
Droga powrotna z Salar de Aguas Calientes |
|||
|
|
|||
|
Tu też były wikunie |
|
|
Były ich dziesiątki. W tle olbrzymi masyw Cerro Pena |
W oddali dymiący wulkan Lastarria |
|
|
|
|
|
|||
. Mieliśmy
pojechać pod wulkan Lastarria (5697 m n.p.m.) i w pobliże Cerro Llullaillaco
(6730 m n.p.m.), najwyższego na Ziemi czynnego stratowulkanu. 
